Κάποτε σε ένα αγρό υπήρχε ένας φράχτης. Κι ήταν κι ένα μικρό
παιδί που τον κοίταξε και είπε : "Α, τι ψηλός που είναι ο φράχτης!"
Και μόλις το είπε αυτό, ο φράχτης ψήλωσε και έγινε θεόρατος. Και το παιδί είπε
ξανά : "Εγώ θα αγωνιστώ να τον περάσω". Και σκαρφάλωνε να το περάσει.
Και ανέβαινε και μαχόταν, μια ολόκληρη ζωή. Και οι άνθρωποι γύρω του το έβλεπαν
και το θαύμαζαν. Κι έλεγαν : "Τι άξιο παιδί! Μια ζωή αγωνίζεται!".
Και η ιστορία έγραψε για αυτό το παιδί.
Κι ήταν και ένα άλλο
παιδί που είδε το φράχτη και είπε :
"Α, τι ψηλός
φράχτης!" Κι ο φράχτης πάλι ψήλωσε. Και είπε το παιδί : " Εγώ θα
παλέψω και θα τον περάσω οπωσδήποτε τον φράχτη". Και πάλεψε μια ολόκληρη
ζωή και πέρασε από την άλλη. Και πάλι οι άνθρωποι γύρω του τον έβλεπαν και τον
θαύμαζαν και είπαν :" Τι καταπληκτικός άνθρωπος ! Πάλεψε μια ολόκληρη ζωή
και τα κατάφερε και πέρασε τον φράχτη". Κι έγραψε και γι αυτόν η ιστορία.
Κι ήταν ένα τρίτο παιδί που κοίταξε τον φράχτη κι είπε :
"Α, είναι ένας
μικρός φράχτης. Θα τον περάσω και θα πάω από την άλλη." Κι έδωσε ένα πήδο
και βρέθηκε από την άλλη. Και οι άνθρωποι γύρω του το είδαν κι είπαν : "
Άξιο παιδί κι αυτό. Πέρασε από την άλλη". Κι έγραψε και γι' αυτόν η
ιστορία.
....Κι ήταν και ένα τέταρτο παιδί που γι' αυτό η ιστορία δεν
έγραψε τίποτε. Γιατί, όταν βρέθηκε μπροστά στον φράχτη, τον κοίταξε και δεν τον
χαρακτήρισε καν. Κοίταξε πιο πέρα και είδε πλάι στο φράχτη, να περνάει ένα
μονοπάτι. Ήσυχα-ήσυχα ακολούθησε το μονοπάτι και πήγε από την άλλη.
Του Κώστα Φωτεινού
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου